مونا فرجاد از آنجا که نمایش و بازیگری در تئاتر را به صورت جدی و حرفه‌ای انجام می‌دهد، طبعا بر بیان، میمیک صورت و اجرای بدنی نقش‌ها مسلط بوده و از قضا توانایی خوبی هم در یادگیری و اجرای گویش‌ها و لهجه‌های محلی دارد. در فیلم «پسران دریا»، مونا فرجاد ایفاگر نقش دختری جنوبی است که اصالت مینابی دارد. طبعا بازی در چنین نقشی تسلط همه جانبه بر ادای کلمات، لهجه مینابی و حتی نوع حرکات را می‌طلبد که مونا فرجاد به خوبی توانسته در نقش یمنا از پس آن برآید. در «پسران دریا»، مونا فرجاد مقابل نوجوانی جنوبی بازی می‌کند؛ نوجوانی بسیار کنجکاو و سرشار از شیطنت‌های کودکانه. تجربه‌ای که می‌تواند هم سخت باشد هم دلنشین، اما آنچه که در فیلم می‌بینیم، تصویری دوست‌داشتنی از قصه‌ای است به روایت افشین هاشمی. به بهانه اکران «پسران دریا»، گفت‌وگویی با مونا فرجاد بازیگر فیلم داشتیم که با ما همراه می‌شوید.

کمی از شخصیت یمنا بگویید. چقدر با این شخصیت ارتباط برقرار کردید؟

یمنا دختری است که یک بار ازدواج کرده و به دلیل اینکه نمی‌تواند صاحب فرزند شود، طبق یک سری سنت‌ها و باورها به ناچار جدا شده و در حال حاضر با عشقی مادرانه از خواهرزاده‌اش، حمایت و نگهداری می‌کند و به نوعی سرپرست اوست. یمنا دختری کاملا سنتی است و با همان باورها بزرگ شده و زندگی می‌کند اما در عین حال دختری مستقل است، کار می‌کند و به نوعی سرپرست خانواده است و این استقلال در کنار سادگی، شخصیت او را متفاوت می‌کند.

شما بر گویش و حتی نوع راه رفتن زنان خطه جنوب بسیار مسلط بودید. این تسلط از کجا می‌آید؟

برای بازی در این نقش و صحبت به زبان مردم میناب بسیار تمرین کردم. در واقع من چندین جلسه تمرینی با خانمی که اصالتا اهل میناب بودند داشتم تا بر اعراب کلمات، لحن و لهجه خاص آن خطه تسلط پیدا کنم و طی جلسات تمرینی اشکالاتم را برطرف می‌کردند. نقش یمنا، جزئیاتی در پوشش، ادای کلمات و حتی راه رفتن داشت که سعی کردم به جزئیاتتش دقت کنم. مدلی که زنان محلی چادرشان را می‌بستند، نوع راه رفتن با این پوشش یا حتی فرم به پا کردن صندل، طبیعتا با آنچه که زنان شهری انجام می‌دهند متفاوت است به همین جهت سعی می‌کردم ریزه‌کاری‌ها را به خاطر بسپارم.

از تجربه همکاری با یک نوجوان بگویید. کار با منیب لذت‌بخش بود یا سخت؟

اصولا کار با یک نوجوان هم شیرین است هم سخت. من تجربه همکاری با بچه‌ها را پیش از این داشتم. به نظر من زمانی که کودک یا نوجوانی را در یک پروژه داریم، تا حدی می‌توان آنها را تحت فشار کاری و سخت‌گیری‌های محیط کار قرار داد. به هرحال یک بچه در عوالم کودکانه خودش سیر می‌کند و اینکه بخواهیم مسئولیت پذیرش یک نقش را به عنوان یک بزرگسال روی دوش او بگذاریم، طبعا سخت است. ابتدا بهتر است روحیه و نوع شخصیت او را در نظر بگیریم و در نهایت با توجه به توانی که دارد از او انتظار داشته باشیم. پسری که نقش منگوش را بازی می‌کرد، پسربچه‌ای شیطون و بسیار پر جنب و جوش بود و خب این نکته کار را کمی سخت‌ می‌کرد، اما منیب به رغم شیطنت‌هایش، بسیار شیرین بود. می‌توان گفت نتیجه کار، تلاش و ممارستی بود که آقای هاشمی در گرفتن بازی از این نوجوان داشتند.

پیش از این تجربه، شخصا علاقمند به دنیای کودک و نوجوان و فضای کار برای این گروه سنی بودید؟

اساسا هر قصه‌ای که خوب روایت شود در هر فضا و ژانری برای من جذاب است. فکر می‌کنم اگر به موضوعات کودک و نوجوان سطحی نگاه نشود و نگاه و اجرا حرفه‌ای باشد، طبعا کار در این فضا بسیار جذاب خواهد بود. واقعیت این است که بچه‌ها به شدت باهوش هستند و اتفاقا خیلی خوب، درست و غلط را از هم تشخیص می‌دهند و در جهان امروز که امکان کشف همه چیز به واسطه یک کلیک در اینترنت وجود دارد، به جهان کودکان نیز باید عمیق‌تر و حرفه‌ای پرداخت.

همکاری با افشین هاشمی به عنوان کارگردان اثر، چگونه بود؟

همکاری بسیار لذت‌بخشی بود. در واقع این چندمین بار بود که جلوی دوربین آقای هاشمی کار می‌کردم. به نظرم همکاری با کارگردانی که روی بازیگری نیز بسیار تسلط دارد، خاطر بازیگر را تا حد زیادی آسوده می‌کند و بازیگر می‌تواند خود را به کارگردان بسپارد. من شخصا تجربه‌های بسیار خوب و لذت‌بخشی هم در تئاتر و هم سینما با آقای هاشمی داشتم و «پسران دریا» هم تجربه بسیار خوبی بود.

فیلم «پسران دریا» حضور موفقی در جشنواره فیلم های کودکان و نوجوانان داشت. علت این موفقیت را چه می‌دانید؟

من به عنوان جزئی از این کار، می‌دانم که در آن برهه، من و دیگر اعضای گروه تمام تلاش خود را کردیم تا بهترینِ خود را انجام دهیم. می‌دانم که نگاه آقای هاشمی و کل گروه این بوده که هر آنچه را در توان دارند با جان و دل انجام دهند. گاهی تلاش‌ها ثمر می‌دهند و به نتیچه می‌رسند. خوشبختانه «پسران دریا» هم به نتیجه خوبی رسید، قصه روایت زیبایی داشت و به دل مخاطب نشست.