روزنامه صبا – ندا شاهرخی، فوق لیسانس تئاتر از دانشگاه پاریس؛ کارگردان، مدرس تئاتر است که سال ها  در حوزه اجرای نمایش و تئاتر و آموزش جوان‌ها فعالیت می‌کند. شاهرخی تابه‌حال  نمایش‌هایی همچون «آدم، آدم است»، «مار و پله»، «دژاوو»، «دریچه را اجرا کرده است. او اجراهای موفقی در کشورهای اروپایی با نمایش‌هایش  مثل« آنتیگونه» داشته است. آخرین حضور بین‌المللی ندا شاهرخی با نمایش «مده آ» بوده است و پیش از آن نیز در فرانسه اجراهای موفقی داشت.

خانم شاهرخی از شیوه اجرایی و کارگردانی نمایش« توران دخت» بگویید با توجه به اینکه با خانم نسیم ادبی به طور مشترک کا ر را کارگردانی می کنید و با هنرجویان خودتان نمایش را روی صحنه می برید.

این نمایش کمدی است و ذهنیت بازیگران تازه‌کار از یک اجرای کمدی اغلب به اجراهای سینمایی و تلویزیونی محدود می‌شود، روی بداهه گویی آن‌ها نیز به سبب تازه‌کار بودنشان نمی‌توان تکیه کرد پس باید تکنیکی را در اختیارشان قرار می‌دادیم که به واسطه آن بتوانند از عهده نقش‌ها بربیایند و اجرای درستی داشته باشند.

نگاه ما در انتخاب متن این گونه بود که قرار است برای بازیگرانی که هنرجو‌های خودمان بوده‌اند، تجربه‌ای ارزشمند ایجاد کنیم. عموما در بیشتر کارگاه‌های ایده تا اجرا بازیگران نقش‌های اصلی از بیرون دعوت می شوند و نقش‌های فرعی میان هنرجوها تقسیم می‌شود اما برای ما مهم بود متنی را انتخاب کنیم که پر پرسوناژ باشد و هر هنرجو نقشی را ایفا کند که قابلیت دیده شدن داشته باشد.

من و نسیم کار مشترک زیاد انجام داده‌ایم و واقعیت این است که ما یکدیگر را پیدا کرده و پارتنرهای تکمیل کننده‌ای برای یکدیگریم، در این نمایش هم سعی کردیم کار را یکدست جلو ببریم و اجازه ندهیم حضور دو کارگردان در یک کار باعث ایجاد گسستگی شود. باید بگویم که ما از لحاظ ذهنی خیلی به یکدیگر نزدیکیم. من تجربه کار مشترک با یک کارگردان فرانسویص هم داشتم و کار بسیار پر چالشی بود که نمی‌خواستم دوباره تجربه‌اش کنم اما تجربه کار مشترک با نسیم طوری است که هردو دوست داریم مدام تکرار شود.

خانم شاهرخی اینکه تمرین ها ۷ ماه طول کشید آیا منجر به ایده ی خاصی برای کارگردانی شد تا دچار کلیشه نشوید؟

ما از تکنیک ماسک خنثی استفاده کردیم تا بازیگران روی صحنه استفاده کامل و درستی از بدن‌ و بیانشان داشته باشند وگرنه ممکن بود کار تبدیل به کلیشه شود و آنچه برای من و نسیم جذابیت ویژه‌ای داشت این بود که تمام کاراکترهای نمایش در حین تمرین‌ها که حدودا هفت ماه طول کشید توسط هنرجوهایی که عموما اولین و بعضی دومین حضور روی صحنه را تجربه می‌کنند، ساخته می‌شد و جان می‌گرفت.ما نمی‌خواستیم جای پای کارگردان به شکلی میزانسنیک در نمایش وجود داشته باشد تا بازیگران بتوانند روی صحنه آزاد باشند و فکر می‌کنم این یکی از تفاوت‌های مهم کار ما نسبت به باقی کارهایی است که روی متن‌های به شدت میزانسنیک برشت اجرا می‌شود. ما حتی فاصله‌گذاری‌های معروف برشت را که برای مشخص کردن فاصله بازیگر از نقشش استفاده می‌شود، از کار حذف کرده‌ایم چون حتی خود برشت که در متن‌هایش فاصله گذاری دارد در اجرا از آن استفاده نکرده است، برای مثال می‌توانم اجرای «ننه دلاور» را نام ببرم.

تئاتر پیام‌آور صلح است و در نهایت تمام تلاش ما این است که بازیگر مبتدی لذت آزاد بودن روی صحنه را تجربه کند تا بتواند همان لذت را به مخاطب نیز انتقال دهد و تمام خواسته‌مان این بود که یک کمدی شریف را روی صحنه ببریم.

انتهای پیام/