«احسان طهماسبی» منتقد سینما در تحلیل خود از آخرین ساخته نرگس آبیار در گفتگو با روزنامه صبا گفت: با توجه به رویکردی که نرگس آبیار در فیلم «ابلق» داشته است، می‌توان گفت که کارگردان عکس مسیری را طی کرده که مدنظر داشته است. در واقع او در فیلم «ابلق» تلاش کرده تا با ترسیم جغرافیا و آدم‌های مختلف از طبقات جامعه، کاری کند که هر کدام از آنها به واسطه شغل و طبقه فرهنگی ضعیفی که دارند، نشان دهنده فضا باشند. تمام این موارد قرار بوده است جهت نمایش ظلمی باشد که به راحله وارد شده است، اما کارگردان در ترسیم فضا و جغرافیا ناموفق عمل کرده است و این در شیوه کارگردانی، میزانسن، دکوپاژ و به ویژه فیلمنامه که در آن با جامعه‌ای بدون قهرمان و با رویکرد منفعلانه مواجهیم، به چشم می‌خورد.

این منتقد ادامه داد: نمی‌توان این فضا را به این شکل و بدون شناخت ایجاد کرد. در بعضی از فیلم‌های هومن سیدی که تلاش می‌کند آن فضا را بازسازی کند یا فیلم‌های مشابه که متاثر از تاریخ سینمای جهان است، می‌توان ما به ازایی در شهرهای ایران یافت و رجوع به آن هم کار خیلی سختی نیست. اما این فضا از آن جنس نیست. مثلا نمایش آن چرخ و فلک در بک‌‌گراند شهر قرار است به شیوه نمادپردازی، اختلاف طبقاتی یا رویکرد این آدم‌ها  نسبت به یکدیگر را نشان دهد. اما نمادها اصطلاحا از فیلم بیرون زده است. از طرف دیگر نمی‌توان با شیوه‌های دوربین روی دست و استفاده از جلوه‌های ویژه میدانی آن فضا و التهابی را که در آن جریان دارد، ترسیم کرد.

او در پاسخ به این پرسش که آیا داستان فیلم «ابلق» متناسب با فضای ترسیم شده نبوده، گفت: خانم آبیار با اشرافی که در حوزه ادبیات داستانی دارد، می‌داند که پرداخت و ساخت چنین فضاهایی نیاز به شناخت دقیق‌تر از بابت جزئیات شخصیت‌ها و کاراکترها دارد. نمی‌شود در ترسیم و نمایش یک فضای شهری خاص با یک الگوی دم‌دستی که منجر به فضاهای اگزوتیک و آخرالزمانی است، داستان را به فضا تحمیل کرد.

طهماسبی درباره بهره‌گیری از نمادپردازی در فیلم «ابلق» گفت: نمادهایی از قبیل موش‌ها و چرخ و فلک و شیوه پرداخت به داستان در این فیلم کارکرد ندارد همین امر هم باعث این شده که فیلم به سمت کلیشه و شعارزد‌گی حرکت کند.

سیدمهدی فخرنبی

انتهای پیام/