در روزهای پرتلاطم برگزاری سی و پنجمین دوره از جشنواره سینمایی کودک ونوجوان به سر می‌‎بریم. در میان نظرات و چاره اندیشی‌ها برای حل معضل سینمای کودک و نوجوان، که این روزها کاملا به صورت نقصانی همگانی در آمده است، حسرتی در جان کلام مخاطبان، منتقدان و صاحب نظران این عرصه گاه و بیگاه به گوش می‌رسد. اینکه چرا سینمای کودک امروز دیگر هیچ نشانی از دوران طلایی خود در دهه ۶۰ و ۷۰ ندارد؟ به این بهانه درک این فاصله و قیاس را بدون هیچ سمت و سوی قضاوت گرانه‌ای به چالش بکشد. در این چالش همراه ما باشید

مصطفی محمودی (مدیر روابط عمومی جشنواره ۳۵ کودک و نوجوان):فیلمسازان به میدان بیایند و پاسخ بدهند

چرا به سینمای دهه ۶۰ برنمی‌گردیم؟ خب یادمان نرود که شاید در ابتدا باید خیلی موارد دیگر را بررسی کنیم و بعد به مقایسه بپردازیم!  دهه ۶۰ دهه‌ای بود که ما اینترنت و ماهواره نداشتیم، شبکه‌های اجتماعی و موبایل نبود تلویزیون تنها دو کانال داشت که برنامه‌های آن تا ۱۰ شب تمام می‌شد. آن زمان مقارن بود با دوران جنگ و دفاع مقدس که اصلی‌ترین و تنهاترین تفریح مردم سینما بود. امروزه روز زیر شاخه‌های تفریحی مردم حتی در حوزه کودک و نوجوان بسیار متفاوت و گسترده‌تر شده است، از استفاده ماهواره گرفته تا فضای مجازی و گوشی‌های تلفن همراه به همراه بن سازه‌های پلتفرمی که همه و همه در سبد تفریحی مردم سکنی گزیده است. پس موارد انتخابی تفریح مردم بسیار گسترده شده و برای مقایسه لازم است تمام این پیش فرض‌ها و عوامل در کنار یکدیگر قرار گیرند. با این حساب در واقع من این چالش شما را با این چالش پاسخ می‌دهم که اگر در سال ۱۴۰۲ همان شرایط دهه ۶۰ فراهم بود، از فیلم‌ها استقبال می‌شد یا خیر؟  من با تمام احترامی که به فیلمسازان دهه ۶۰ قائلم سوالم این است اگر این کارگردانان در شرایط اکنون یعنی ۱۴۰۲، فیلم می‌ساختند و اکران می‌کردند باز هم پرمخاطب بودند؟ به نظرم این چالش را خود فیلمسازان باید به میدان بیایند و پاسخ بگویند.