در این پرونده از هفته‌های چالشی، صبا به سراغ سوالی تکراری اما مهم رفته است، اینکه چرا دیگر رغبتی برای روشن کردن تلویزیون نداریم؟سوالی است که شاید هر ایرانی در ذهن خود بارها به آن پاسخ داده باشد. وقتی به نقش پررنگ تلویزیون در گذشته و مقایسه اش با کارکردی امروزی اش می‌رسیم طرح این سوال هر چند تکراری اما ضروری می نماید. رویکردی نه برای تخریب رسانه ملیُ که سالها دل در گرومحبت آن داریم، بلکه برای درک ساختار و روندی است که این رسانه از دیر باز تا کنون طی کرده است و با هدف اسیب شناسی و رفع آسیب از این رسانه پرطرفدار است.با همین نگاه به سراغ کسانی رفته ایم که بدون هیچ موضع و سوگیری منفی گرانه این رسانه فراگیر، آرزوی این را در دل دارند که  تلویزیون در رقابت تنگاتنگی که او را احاطه کرده است با توجه به امکانات ویژه ای که دراختیار دارد به روزهای طلایی خود بازگردد. بی شک در این میان وجود رسانه های دیگر فراگیر مجازی همچون کانالهای خبری، شبکه های نمایش خانگی اینترنت و موبایل بی تاثیر نبوده و نیست. اما با تمام این تفاسیر وجود برنامه های مخاطب پسندتر در سالهای اخیر می توانست بخشی از این رقابت را تسهیل کند. در ادامه با به اشتراک گذاشتن نظرات خود در فضای مجازی در این چالش با ما همراه باشید.

رضا ایرانمنش (بازیگر): با وجود تعدد شبکه‌ها، تنوع سلایق وجود ندارد!

واقعیت این است که تلویزیون دیگر آن مخاطب دنبال کننده و جدی خود را ندارد. به این دلیل که آن جور که باید و شاید ما نتوانستیم در مواجه با تهاجم فرهنگی موفق عمل کنیم. یکی از دلایل مهم می‌تواند عدم به کارگیری کسانی باشد که در گذشته و ساخت برنامه های تلویزیونی ید طولایی داشتند  و آثار فاخری را در قاب تلویزیون ساختند کسانی که جای خالی‌شان در رسانه ملی این روزها  واقعا حس می شود. مردم منتظر آنها هستند ومتاسفانه ما هرچه بیشتر به این قاب دقت می‌کنیم دیگر هیچ جیز خوب و آنچنانی که رضایت حداکثری جامعه را برآورده کند دیده نمی شود. با وجود تعدد شبکه های مختلف، متاسفانه تنوعی در احترام به سلایق مختلف دیده نمی‌شود! به نظرم وجود کارکشته های تلویزیون که در گذشته امتحان خود را پس داده و سلایق مخاطب را به خوبی می‌شناختند، لازم است. باید از آنها مدد گرفت تا تلویزیون مجددا به رونق سالهای گذشته خود برگردد.