جشنواره فیلم کوتاه تهران سعی کرده تا به سبک ها و شیوه های مختلف فیلمسازی و سینما بها بدهد و در این راستا آثار متفاوتی خلق شده‌اند. در این شماره از روزنامه گفت وگویی با دو فیلمساز راه یافته به جشنواره داشته‌ایم که در ادامه میخوانید.

شیوا بافهم، کارگردان فیلم کوتاه هبوب:تصویر کردن دنیای ناشناخته زنان

 کمی شما را بشناسیم.

کار خود را با بازیگری تئاتر آغاز کردم و حدود ۵ سال است که به ساخت فیلم می‌پردازم. ۷ فیلم ساخته‌ام و تحصیلاتم در زمینه کارگردانی سینما است. آشنایی من با فیلم کوتاه از علاقمندی‌ام به یک سری فیلم سازهای زن شروع شد و اینکه همیشه دوست داشتم دنیای ذهنی خودم را به تصویر بکشم و صرفاً بازیگری مرا راضی نمی‌کرد. از آثار پیشینم میتوانم به فیلم کوتاه روزنامه  که جوایزی دریافت کرد اشاره کنم و هبوب هم توانسته جایزه اول منطقه‌ای استان فارس را بگیرد.

 آیا آثار دیگرتان هم تجربی بوده‌اند؟

بله غیر از یک اثر که داستانی بود و در جشنواره فانوس جایزه گرفت بقیه آثارم تجربی هستند  و کلا این سبک مورد علاقه من در فیلمسازی است.

در مورد اسم اثر بگویید.

هحبوب به معنی طوفان شن است و لوکیشن‌های فیلم هم کویر هستند و صحنه‌هایی از طوفان شن را نیز در فیلم داریم. از لحاظ درون مایه هم فیلم در مورد زنی است که غوغای درونی دارد و آن لوکیشن و طوفان شن به نوعی نمادی از زندگی زن و تجربیاتش است. هوت یک اثر سمبولیک و سوررئال است و من کلاً به سمبل‌گرایی علاقه دارم و در اکثر آثارم  فضاهای سوررئال و رویا گونه دیده می‌شود.

در مورد تیم تولید بگویید.

بازیگر فیلم خودم بودم و خوشبختانه من یک تیم بسیار خوب تولید دارم که فیلمسازی با حمایت آنها برایم ممکن می‌شود به خصوص در زمینه بودجه که تیمم بسیار حمایتم می‌کنند. تهیه کنندگی اثر هم به شکل مشترک بین من و انجمن سینمایی جوان فارس بود

 حمایت‌های انجمن سینمای جوان فارس را چطور می‌بینید؟

در سال‌های اخیر فکر می‌کنم که سطح حمایت ها متاسفانه از انتظار هنرمندها دور بوده و این مسئله برای من هم آسیب زا بود، ولی امیدوارم که امسال و سال آینده بهتر شود

 دوست دارید اثرتان چه تاثیری روی مخاطب بگذارد.

من به دنبال ایجاد تاثیری به روی مخاطب نیستم  اهل به چالش کشیدن مخاطب هم نیستم و فکر نمی‌کنم که وظیفه خطیری دارم که باید به آن عمل کنم. آثار من بیشتر به درون و دغدغه من برمی‌گردد به آنچه که از محیط اطرافم دریافت کرده‌ام و در عین حال خیلی زنانه هستند، شاید بیشتر در ذهنم این بوده که به مسائلی که زنان در مورد آنها صحبت نمی‌کنند و به نوع دنیای ناشناخته زنان را تشکیل می‌دهند بپردازم که این دنیای خود من نیز هست و من تلاش خاصی نکردم که موضوعی پیدا کنم بلکه این موضوع از تجربیات و زیستم می‌جوشد و فکر می‌کنم زمانی که مخاطب کار تو را می‌بیند و دنیایت را می‌شناسد خود به خود تاثیری در بر دارد و امیدوارم که این تاثیر مثبت باشد. فیلم‌های من همه تجربی و بدون دیالوگ هستند. من فکر می‌کنم وقتی تصویر صحبت می‌کند نیاز به دیالوگ نیست  از طرفی جنبه سمبولیک کارم به این علت است که فکر می‌کنم نمادها خود صحبت و قصه را روایت می‌کنند. هبوب به بخشی از داستان زندگی خودم می‌پردازد فقط به شکلی متفاوت.

 سخن پایانی

من فیلم کوتاه را بسیار دوست دارم و برعکس بسیاری از افراد که فیلم کوتاه را پله‌ای برای ساخت فیلم بلند می‌بینند فیلم کوتاه را شبیه یک شعر می‌دانم. برایم بسیار جالب و جذاب است و یکی از آرزوهایم این است که راهی باز شود تا مخاطب‌های این آثار بیشتر شوند و فضای پخش و اکران فیلم‌ها به شکلی شود که امیدی وجود داشته باشد و فیلم کوتاه به یک حیاتی برسد و تولید آن که در حال حاضر بسیار کم است بیشتر شود.