فیلم سینمایی هتل به نویسندگی مشترک امیر برادارن و پیمان جزیی ، به کارگردانی مسعود اطیابی با تهیه کنندگی محمد شایسته  و در ژانر کمدی است. این فیلم از آبان ماه در سینماهای سراسر کشور روی پرده اکران است. داستان این فیلم درباره زوج هایی است که به خاطر پنهان کردن اطلاعاتی ساده از یکدیگر به دردسرهای عجیبی می افتند و طی اتفاقی در هتل همه با یکدیگر رو در رو می شوند. در این فیلم سینمایی بازیگرانی چون؛ پژمان جمشیدی، محسن کیایی، صدف اسپهبدی، مه لقا باقری، ریما رامین فر، غلامرضا نیکخواه، سام نوری و… به ایفای نقش پرداخته اند. خبرنگار صبا به بهانه اکران  فیلم و واکنش های مثبتی که فیلم در ماه اول اکران خویش از اهالی هنر و مخاطبان بدست آورده با مسعود اطیابی و امیر برداران گپ و گفتی داشته است، که در ادمه می‌خوانید.

امیر برادران: به هر قیمتی فیلمنامه نمی‌نویسم

در ابتدای صحبت بفرمایید آثار سینمایی کمدی در ژانر طنز به مثابه فیلمنامه نویسی در ایران را چگونه ارزیابی کرده‌اید؟

برای صحبت در این باره لازم است، در ابتدا ذهنیت کلی خود را نسبت به مقوله فیلم و سینما روشن کنم. در واقعیت برای من سینما به ذات برای سرگرمی است. حال این سرگرمی سازی می‌تواند گاه منجر به حالی مفرح و ایجاد شادی برای مخاطب باشد و گاه می تواند به مثابه تاثیر روی احساساتی دیگر مانند غم، وحشت و یا تحریک حس همدلی و خشم و … باشد و مخاطب با توجه به شرایط روحی، علایق شخصی خود تصمیم میگیرد کدام سرگرمی را انتخاب کند! در هر حال انتهای ماجرا این است که مخاطب دو ساعت از زمان خود را صرف تماشای یک فیلم در سینما می‌کند تا از جهانی که در بیرون از سینما دارد، جدا شود و با تماشای یک فیلم، در فضای دیگری قرار بگیرد. مخاطب با هزینه هایی مثل تهیه بلیت و هزینه های رفت و آمد تا دیگر هزینه های جانبی که در همین آمد و شد دارد، خود را به تماشای یک فیلم می‌رساند، تا سرگرم شود و همین مسئله مسئولیت ما را در ارائه یک اثر با مشخصاتی که مخاطب می‌خواهد را روشن می‌کند. با این وصف گاهی می‌شنویم که بعضا آثاری در ژانر کمدی روی پرده سینما هستند که مخاطب هم دارند، اما یک نارضایتی نهایی را نیز ایجاد کرده اند. این آثار عمدتا بر این پایه و مبنای فکری تهیه و تولید شده‌اند تا به هر قیمتی که شده مخاطب را بخنداند و به قولی به هر ریسمانی چنگ می‌زنند تا این اتفاق در اثرشان رقم خورد. خنداندن مردم به ذات کار بسیار مهم و خداپسندانه ای است اما استقبال از آثار طنز باعث می شود تا فیلمسازان هجوم بیاورند تا در این ژانر فیلم بسازند ودر این میان کسانی هستند که تخصص کافی برای نگارش وتولید یک اثر کمدی ندارند، خط قصه و کش و قوس درام‌پردازی در آثار کمدی را نمی شناسند و متوسل به شوخی‌های کلامی‌ای می‎‌شوند که مبتنی بر موقعیت و یا در جهت خط قصه نیست. همین مسئله به اعتبار سینمای کمدی لطمه میزند و به منتقدان میدان میدهد! برای خود بنده هم به کرات پیش آمده، که فیلمسازانی به سراغم آمده اند که هیچ تجربه ای در ساخت اثر کمدی ندارند و عنوان می کنند که فیلمنامه ای شبیه به فلان فیلم را می‌خواهند و از من می‌خواهند که برایشان بنویسم. من هم طبیعتا جوابم منفی است چون می‌دانم که این دوستان خودشان هم دقیقا نمی‌دانند به دنبال چه هستند و تنها فروش گیشه مدنظرشان است، ولی قطعا برای من نوشتن فیلمنامه ی منسجم و قصه گو مهمتر از فروش و گیشه است. خوشبختانه هم هزارپا و هم هتل نشان داده که مخاطب از فیلمهای کمدی که علاوه بر خنداندن، قصه گو هم باشند، استقبال می کنند! عده‌ای هم عنوان می‌کنند که سینمای کمدی محتوای ارزشمندی را دنبال نمی‌کند و این جمله را دائم مثل چماق توی سر آثار کمدی می‌کوبند اما هیچوقت هم مشخص نیست چه نوع محتوایی را از یک فیلم کمدی انتظار دارند و یا اینکه مخاطب ژانر کمدی را برای چه نوع محتوایی انتخاب میکنند!

ایا تا بحال کنار مخاطبان فیلم هتل را به تماشا نشسته‌اید؟ اگر بله واکنش مخاطبان چه پیامدی از فیلم را برایتان آشکار کرده است؟

بله چند بار فیلم را دیده ام و اتفاقا موضوعی بسیار برایم جالب بود. یکبار دختر بچه نوجوانی درست روی صندلی جلویی من نشسته بود که گهگاه آنقدر موقعیت‌های پیچیده کاراکترهای فیلم برایش دغدغه می‌شد که با صدای بلند به خانوم کناریش می گفت: “ای بابا این چرا راستش رو نمی‌گه؟”در واقع شخصیت‌های این فیلم، به خاطردروغ گفتن و پنهان‌کاری به مصیبت‌‎ها و گرفتاری‌های توامان دچار می‌شوند این نکته را این دختربچه نوجوان در طول تماشای فیلم میدید. حال فرض کنید که من می‌خواستم ۶ ساعت برای او توضیح دهم که پنهان کاری خوب نیست! مسلما این تاثیر که خودش از دیدن اثر به این نتیجه برسد را نخواهد داشت. من فکر میکنم در یک اثر کمدی بهتر است که به جای شعار دادن و حرفهای گلدرشت، در قالب یک موقعیت طنز چیزی را نقد کنیم. برای ما در ابتدا مهم است که یک کمدی سرحال تولید کنیم که مردم با لحظه به لحظه آن همراه شوند چه بسا که همین همراهی منجر به تاثیرگذاری بر روی ناخودآگاه مخاطب هم شود.

مهمترین عنصر در ژانر کمدی به مثابه متن، موضوعی است که صاحب اثر آن را دستاویز شوخی قرار می‌دهد، با این وصف به صورت مشخص در فیلم هتل شما با چه موضوعی شوخی کرده‌اید؟ 

هتل در هجو عمل پنهان کاری است مخصوصا برای کسانی که فکر می کنند خیلی سیاست مدار هستند و هرگز دست‌شان رو نمی‌شود، اما اتفاقاتی برایشان رقم می‌خورد که می‌فهمند چنانچه از همان ابتدا راستش را می‌گفتند، به این همه مصیبت دچار نشده و تاوان کمتری را پس می‌دادند. همین طور فیلم هزارپا در هجو آدمی بود که به خاطر منافع مادی خودش را جای آدم دیگری جا میزند، و در ادامه تا پای گروگان گرفته شدن و حتی مرگ پیش می‌رود.

مخاطب پیش از این شما را با اثر موفق «هزارپا » به یاد می‌آورد که اتفاقا برجسته ترین مولفه اش درام و پیرنگ روایی اثر بود، درباره فیلم «هتل» تا بحال اکثر واکنش ها نسبت به اثر با رویکرد مثبت همراه بوده است، در این میان برخی نیز معتقد بودند هتل اثری بسیار سرگرم کننده و خوش ریتم است اما پیرنگ سست و نحیفی دارد، نظر خودتان راجع به این نقد چیست؟

به نظر خود من، فیلمنامه هتل نسبت به هزارپا یک گام رو به جلو است. مسلما نوع الگویی طنزی که در هزارپا به  کار رفته، کاملا متفاوت از هتل است. کمدی فیلم هتل از نوع طنز موقعیت است. الگوی این فیلم بیشتر در تطابق با فیلم؛ «چه خبر دکترجون» ساخته پیترباگدانوویچ، کارگردان آمریکایی است. روایت فیلم از نظر چیدمان موقعیت‌ها و اتصالات روایی درست و منسجم است. به همین دلیل معتقدم  هتل یک فیلم سینمایی کمدی قابل احترام و آبرومند است چرا که سعی نکرده به هر قیمتی مخاطب را بخنداند، با اینکه شادی و خنده مخاطب هدف من در ژانر کمدی است، اما هیچگاه شان قلم خود را با این هدف پائین نمی آورم که با هر شوخی و جنس موقعیتی بخواهم به این هدف برسم.

از شکل‌گیری فیلمنامه ی هتل از ایده تا فیلمنامه نهایی بگویید؟

ایده اولیه فیلم هتل از پیمان جزیی بود و من در ادامه با گسترش طرح و اضافه کردن شخصیتهایی مثل رئیس و همسرش و منشی و در کل ایجاد موقعیتهای شلوغ که مورد علاقه ی من است، فیلمنامه را پیش بردم. نگارش اثر نیز حدود دو ماه زمان برد.

از آثار کمدی و کمدین های مطرح در تاریخ سینما، بیشتر به آثار کدام کمدین متمایل هستید و آثار او را دنبال می‌کنید؟

من همه آثار کمدی در جهان را دنبال می‌کنم، اما به سینمای کلاسیک کمدی تعلق خاطر بیشتری دارم. چرا که حس می کنم جنس شوخی و موقعیت‌های ناب تری را به تصویر می‌کشد.

آیا پس از این هم تنها در ژانر کمدی قلم خواهید زد؟

بله، با اینکه به سینمای پلیسی و معمایی هم علاقه دارم، اما ترجیح ام بر این است که مخاطب این آثار باشم نه نویسنده آن. تابحال که تنها در همین ژانر نوشته ام، احتمالا پس از این هم، همین خواهد بود.

از بیشترین واکنش مثبتی بگویید که به شما انرژی مضاعف داده است…

مادرم… در هر دو اثر سینمایی، «هزارپا»و «هتل» پس از آنکه از سالن سینما بیرون آمد بلافاصله با من تماس گرفت و با گریه‌ای از شوق به من درباره خوشحالی مردم گفت که او را بسیار به هیجان آورده بود. این اتفاق برای من از همه چیر با ارزش‌تر بود و همین طور لطف و محبت استاد عزیزم پیمان قاسمخانی پس از دیدنِ هتل که بسیار برایم ارزشمند است.

صحبت پایانی:

از تمامی عوامل این فیلم، خصوصا جناب اطیابی که کاملا  به فیلمنامه وفادار بودند، تشکر می‌کنم. از نظر من این فیلم با کارگردانی ایشان به یک فیلم خوش ساخت و خوش سر و شکل تبدیل شده است.همین طور جناب شایسته، تهیه کننده محترم اثر که به مدت ۵ سال پای ساخت این اثر ایستادند و تمام تلاش خود را کردند تا این اتفاق به ثمر بنشیند. در واقع همکاری با اشخاصی که کار خود را بلدند و سینما را می‌شناسند، بسیار مسرت بخش و راضی کننده است و نکته مهم پایانی اینکه فیلمنامه‌هایی که با زحمت به نگارش در می‌آیند، قطعا از طرف عوامل سازنده نیز احترام کافی را دریافت می‌کنند.

سمیه خاتون