فیلم درون ماهی به نویسندگی و کارگردانی بهزاد وزیری و تهیه‌کنندگی مسعود وزیری که کارشناسی ارشد تهیه‌کنندگی را از دانشگاه صدا و سیما دارد تولید شده است. این دو برادر در زمینه تئاتر و فیلم مستند نیز فعالیت‌های بسیاری داشته‌ و فیلم درون ماهی را با گروهی از بازیگران تئاتر که بومی شهرستان آبادان هستند ساخته‌اند. خبرنگار صبا به بهانه اکران این فیلم در گروه هنر و تجربه گپ و گفتی با عوامل این فیلم داشته که در ادامه می‌خوانید.

لطفاً برای مخاطبان صبا خودتان را معرفی کنید.

از سال ۷۹ با مقوله بازیگری آشنا شدم و تمایل پیدا کردم که بخش عظیمی از زندگی‌ام را به روی بازیگری بگذارم. از تئاتر شروع و در شهرستان‌های بوشهر و آبادان کارکردم. از جشنواره‌های مختلف جایزه گرفتم و پس از آن در تهران در سالن شهرزاد و مولوی اجرا داشتم. اولین کار تصویری‌ام با خود آقای وزیری در سال ۸۵ بود. بعد موفق شدم در سریال «کیمیا» همینطور سینمایی «شب واقعه» بازی کنم. یک کار داستانی موفق با خود آقای وزیری به نام «لوفتاب» داشتم و موفق به دریافت جایزه بهترین بازیگر جشنواره بین‌المللی ورزشی ایران شدم. آخرین اثرم سینمایی «پالایشگاه» به کارگردانی آقای خوشبخت است که در شمارش معکوس اکران قرار گرفته است.

 نقش شما در این فیلم  مجبور است که یک تعادلی بین خشونت گروهی که عضو آن است و خانواده‌ای که وارد آن شده برقرار کند در این مورد بگویید.

من نقش قادر را سال ۸۶ در نمایشی که بر اساس همین نمایشنامه «درون ماهی» اجرا شد بازی می‌کردم و تنها بازیگری هستم که از آن گروه نمایشی به این فیلم راه پیدا کردم. من در کل قادر را فردی کاملا منفی نمی‌دیدم و به نظرم هر انسانی تا یک جاهایی با انسان‌های دیگر راه می‌آید اما زمانی که منافعش به خطر بیفتد رفتارهای متفاوتی نشان خواهد داد. از نظر من ته دل این کاراکترها احساس مهربانی دیده می‌شود، زمانی که قادر به خانه یوسف می‌آید و وضعیت او را می‌بیند تلاش می‌کند تا کمتر به او فشار بیاورد اما لحظه‌ای که احساس می‌کند که یوسف و مادرش برای مواد نقشه‌ای کشیده‌اند و موقعیت خود را در خطر می‌بیند دیگر رحم نمی‌کند.

 با توجه به اینکه خود شما از هنرمندان شهرستانی هستید که به تهران کوچ کرده‌اید از چالشی که هنرمندان شهرستان پس از مهاجرت به تهران با آن مواجه می‌شوند بگویید.

در گذشته کارهای تصویر و تئاتر محدودتری در شهرستان‌ها انجام می‌شد و این آثار مورد استقبال قرار نمی‌گرفتند، به پلتفرم‌ها راه پیدا نمی‌کردند این باعث می‌شد که هنرمندان مجبور به مهاجرت می‌شدند و ۹۰ درصدشان هم به خاطر شرایطی که در تهران با آن مواجه می‌شدند و تجربه نکرده بودند شکست می‌خوردند اما امروز وضعیت کمی بهتر شده است. چندی پیش در یک نشست خبری در شهر آبادان بودم و تعجب می‌کردم از اینکه تعدادی از بازیگران با اینکه فقط یک تئاتر بازی کرده بودند حال موفق یا ناموفق سریع به تهران مهاجرت کرده بودند. در حال حاضر بیشتر از قبل به شهرستان‌ها بها می‌دهند. ۱۰ سال پیش کمتر کسی در شهرستان فیلم سینمایی  به خصوص با نیروهای بومی همان جا می‌ساخت. مثلاً فیلم‌هایی مانند «درون ماهی» تا یک جایی به پلتفرم‌ها هم راه پیدا کردند. این بار هنر و تجربه بوده و ممکن است مثلا آقای وزیری چند وقت بعد بخواهند یک فیلم سینمایی بدنه یا گیشه بسازند. یا کارهای تلویزیونی موفقی که همان جا با نیروهای بومی ساخته شده بود. فکر می‌کنم در حال حاضر آمدن تا حدودی اشتباه باشد چون وقتی به تهران می‌آیند مسلماً از خانواده‌شان دور می‌شوند. موقعیت شغلی‌شان در شهرستان را از دست می‌دهند و تازه اینجا باید به دنبال شغل باشند تا بعد بتوانند با گروهی آشنا شوند و با آنها کار کنند. حتی در زمینه تئاتر هم در حال حاضر اوضاع بهتر از قبل شده هرچند که تعداد مخاطب تئاتر در شهرستان به نسبت تهران بسیار پایین‌تر است و نمی‌توان این مسئله را انکار کرد. به نظرم بازیگرانی که تازه وارد این عرصه شده‌اند با یک جشنواره یا یک جایزه استانی  نباید ذوق زده شده و فکر کنند که حال اگر به تهران بیایند سریعاً برایشان اتفاقات خاصی می‌افتد بلکه باید بمانند و خودشان را تثبیت کنند. حتی اگر فردا کسی بخواهد فیلمی بسازد باید بتواند بگوید که در فلان شهرستان فلان بازیگران قدرتمند وجود دارند. اگر فقط با یک کار به تهران مهاجرت کنید نه در تهران قدر می‌شوید و نه در شهر خودتان.  به نظرم نباید عجله کنند چرا که در هنر نمی‌توان یک شبه به نتیجه رسید.

 سخن پایانی

گروهی که در فیلم «درون ماهی» با هم کار کردیم یعنی خود آقای وزیری، برادرشان و بچه‌هایی که همکاری می‌کردند را افراد خاصی می‌بینم. به این علت که  با این وضعیت اقتصادی که برای همه مشخص است اگر فرد بیاید و دست به چنین حرکتی در سینمای مستقل بزند، جرات به خرج بدهد و اثری که همه چیزش با هزینه شخصی است را به اینجا برساند  واقعا شاهکار کرده است. من روحیه آقای وزیری را تحسین می‌کنم. ایشان همیشه به ما روحیه می‌دادند و در بدترین وضعیت آنقدر مثبت صحبت می‌کردند که من می‌گفتم که چه دل خوشی دارد و ما موفق نمی‌شویم. اما  واقعا با حرف‌های ایشان به اینجا رسیدم که انسان نباید هیچ وقت کم بیاورد. در نهایت از شما تشکر می‌کنم و امیدوارم که چراغ سینما و تئاتر کشور پرنور و پرنورتر و انگیزه‌ها نیز هر روز بیشتر شود.