معیشت هنرمندان و اهالی فرهنگ و هنر و ادب از دیرباز مشکلات اساسی داشته و منحصر به امروز و دیروز نیست. بزرگترین بحران در حوزه هنرمندان و اهالی فرهنگ و هنر و ادب مختص زیرساخت‌هایی‌ست که از گذشته وجود نداشته، از جمله بیمه تامین اجتماعی و فعالیت هنرمندان که هیچگاه به عنوان شغل شناخته نشده‌اند تا بیمه بیکاری به آنان تعلق بگیرد. اما از سال ۱۳۹۹ قدم‌هایی در این زمینه برداشته شده است و یکی ازاقداماتی که انجام شده در زمینه حل مشکل بیمه بیکاری هنرمندان بوده که در کمیسیون‌های دولت به تصویب رسید. موضوع دیگری که گریبان بیشتر هنرمندان را گرفته و با آن دست و پنجه نرم می‌کنند موضوع مسکن است که با تلاش وزارت فرهنگ و بخصوص سازمان سینمایی و با ثبت نام اعضای صندوق هنرحدود ۵۰۰۰ نفر از اهالی فرهنگ و هنر در اولویت طرح نهضت ملی مسکن قرار گرفتند که این خود تلاش قابل تاملی از سوی دولت سیزدهم و وزارت فرهنگ محسوب می‌شود. اما با تمام این اوصاف خبرنگار صبا در چالش این هفته به سراغ چند تن از هنرمندان رفته و انتظاری که آنان از وزارت فرهنگ در قبال نیازهای معیشتی و رفاهی دارند را جویا شده است و نکته مشترک در صحبت‌های این هنرمندان به جای انتظار تامین معیشتی و رفاهی از طرف وزارتخانه مربوطه دغدغه کارکردن و بودجه حمایتی برای آثارشان است.

با توجه به محدودیت صفحات، روزنامه صبا نتوانسته است با طیف وسیع اهالی فرهنگ و هنر در این باره صحبت کند و البته که خیلی از هنرمندان عرصه سینما ترجیح دادند وارد این چالش نشوند. با این وجود روزنامه صبا آمادگی خود را اعلام می‌دارد تا درد و دل‌ها و انتظارهای اهالی محترم فرهنگ و هنر و ادب از وزارت فرهنگ در قبال نیازهای کاری، معیشتی و رفاهی را در صفحات اجتماعی خود منعکس نماید.

اگر داریم درباره هنر تئاتر صحبت می‌کنیم اساساً باید پیش فرض گزاره خودمان را برای ورود به این مدخل این بدانیم که اگر اساساً هنر تئاتر وسیله‌ای برای اشاعه، تبیین، ترویج و انتقال فرهنگ میان مردمان است پس قاعدتاً آن دستگاه و نهادی که تولیت این حوزه را به عنوان یک وزارت بر عهده دارد باید برای آن راهکارهایی بیندیشد که خب در قالب اداره کل هنرهای نمایشی کشور در نظر گرفته شده است. مسئله‌ای که اینجا وجود دارد این است که استانداردها و متر خدمت رسانی و ساز و کار قابل ارائه در یک اداره کل برای خانواده بسیار بزرگ تئاتر و مخاطبان آن بسیار کوچک است و  کوچک بودن این ظرفیت در واقع عدم توانایی، امکان و بودجه بندی در کمیسیون فرهنگی مجلس باعث می‌شود که تعداد زیاد تقاضا و خانواده بسیار پرجمعیت تئاتر که وظیفه ارتباط با مخاطب و فرهنگ سازی را دارند اساسا ناگزیر باشند که خودشان برای ارتزاق  یعنی در سطح معیشت روزمره دست به اعمال و رفتاری بزنند که در هیچ جای دنیا وجود ندارد. در همه جای دنیا گروه‌های تئاتری همه یا توسط شهرداری‌ها یا وزارت فرهنگ آن کشور و یا نهادهای خصوصی که بخشی از مالیات‌شان صرف خرج در عنوان مسئولیت اجتماعی‌شان نسبت به فرهنگ و هنر است حمایت می‌شوند و بدین شکل می‌توانند روی متون و شکل‌های مختلف اجرایی در مکان‌های تئاتری و حتی غیر تئاتری کار کنند و این حمایت وجود دارد. ما با اینکه از سال ۱۳۹۳ کوشیدیم و نخستین انجمن صنفی هنرمندان تئاتر شهر تهران را راه اندازی کردیم که در واقع آخرین دوره‌ای است که  به زودی  این دوره هنرمندان صنفی تئاتر تهران هم که زیر مجموعه اداره تعاون کار و رفاه اجتماعی استان تهران است به پایان می‌رسد اما همچنان متاسفانه در صنفمان موفق نشده‌ایم مطالبات مالی افراد را پیگیری کنیم و در واقع پاسخگویش باشیم. مشکلی که وجود دارد این است که نه در سطح وزارتخانه بلکه در سطح مصوبات بودجه سالیانه هنرهای نمایشی نیز به فراخور نیاز جامعه و حمایت از گروه‌های تئاتری که اتفاقاً نص قانون است و باید انجام شود چیزی وجود ندارد. مثلاً ما به عنوان گروه تئاتری تاکنون هیچ وقت چنین کمک هزینه‌ای را دریافت نکرده‌ایم. حال ما در یک سالن دولتی اجرا می‌کنیم و از ما یک ۲۰ درصد بابت سالن و ۹ درصد مالیات ارزش افزوده یعنی در واقع نزدیک به ۳۰ درصد کسر می‌کنند بعد ما یک سال باید منتظر بمانیم تا کمک هزینه‌ای به ما بدهند که به نظر می‌آید این کمک هزینه همان هزینه‌ایست که در ابتدا از ما کم شده. فکر می‌کنم تصمیمات کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی در تصویب  بودجه حوزه تئاتر و چگونگی تخصیص و پخش آن به گروه‌های تئاتری و فعالان این حوزه می‌تواند تا حد زیادی در زمینه معیشت و رفاه هنرمندان کارآمد باشد.