نمایش «ورا نام تهمینه سهراب کرد» به نویسندگی و کارگردانی حسین تفنگدار در حالی به اجراهای پایانی خود نزدیک می‌شود که مورد استقبال خوبی قرار گرفته است. این نمایش پیش از این هم در کشور‌های هلند و آلمان با کادر بازیگری متفاوت اجرا شده است. در ادامه گپ و گفت خبرنگار صبا با عوامل این نمایش را می‌خوانید.

تغییر منظری که در این اثر وجود دارد روی نقش رستم چه تاثیری داشت و چالش چه بود؟

یکی از چالش‌هایی که من با آن روبرو بودم فیزیک رستم بود چون با رستم شاهنامه هم تفاوت‌هایی در خصوصیات داشتم اما خوشبختانه با راهنمایی‌های کارگردان به نقش رسیدم. همچنین یکسری پیچیدگی‌ها و روایت‌های همزمان داشت که گاه باید مخاطب نشسته در سالن را در بر می‌گرفت و گاهی این روایت در زمان گذشته بود. گاه باید خود سیمرغ را خلق می‌کردم و لحظاتی هم سهراب را و قائدتا این برایم تجربه‌ای بسیار شیرین بود و امیدوارم که توانسته باشم در ابتدا نظر کارگردانم و بعد نظر مخاطبان را جلب کنم.

به نظر شما حسین تفنگدار در این اثر تا چه حد توانسته مفهوم مد نظرش را به مخاطب برساند؟

این سومین تجربه همکاری من با حسین تفنگدار است. اولین تجربه من در سمت دستیاری بود و بعدها در نمایش‌های ماشین دودی و راز نقل آخر بازیگر ایشان بودم و با بخش عظیمی از تفکر حسین تفنگدار آشنا هستم و می‌دانم که آنچه ایشان مد نظر دارند و آنچه که امروز بر صحنه است همسو است ولی شاید تماما به تصویر کشیده نشده باشد. بواسطه اینکه آدم‌های نمایش ما از فرهنگ‌ها، خانواده‌ها و تفکرات مختلف دور هم جمع شده‌اند و یکدست کردن آنها در یک دور تمرینی فشرده که ما داشتیم کمی سخت بود البته نمی‌گویم که این یکدستی اتفاق نیافتاده است اما حدود هفتاد درصد آنچه که حسین تفنگدار عزیز از این نمایش می‌خواستند به تصویر بکشند روی صحنه جاری شد و اتفاق افتاد.

سخن پایانی

در این روزها با موج بت بودن مواجهیم که من آنرا اینگونه می‌نامم و نمی‌دانم که درست است یا غلط. ما در بازیگری افکار و احوال کارگردان و نویسنده را به تصویر می‌کشیم و آنچه که آنها می‌اندیشند را با خرج کردن یکسری عواطف و احساسات روانتر می‌کنیم تا برای مخاطب قابل درک و هضم باشد. اما این موج بت بودن این است که بازیگران ما تبدیل شده‌اند به یکسری بازیگر بت و بدون حس که خودش بنوعی یک شیوه اجرایی شده است که واقعا من از آن دورم و مورد علاقه‌ام نیست. در این روزها که بسیاری بت بازی می‌کنند و می‌خواهند کندوکاو شخصیت را بر عهده مخاطب بگذارند ما تلاش می‌کنیم با ارئه دادن عواطف و احساسات و با خرج کردن از روح، روان و جسممان یک روایت را به بهترین نحو به تصویر بکشیم و امیدوارم که موفق بوده باشیم.