بی شک نام علیرضا کوشک‌جلالی در ذهن علاقه‌مندان به تئاتر به آثار متفاوتی گره خورده و آثار این کارگردان شناخته شده تئاتر کشور همواره مورد توجه هنر دوستان واقع شده است. اما کوشک‌جلالی پس از «خدای کشتار» دوباره به سراغ نمایشنامه‌ای از یاسمینا رضا نویسنده شهیر فرانسوی رفته و با کادر بازیگران محبوبش یعنی سام کبودوند و محمد صادقی‌مهر و آرمین رحیمیان اجرایی پر فراز و نشیب بر بستر کمدی را روی صحنه آورده است. در ادامه گفت‌وگوی خبرنگار صبا با سام کبودوند بازیگر این نمایش را می‌خوانید.

درباره پیچیدگی‌های کاراکتر مارک بگویید.

کاراکتر «مارک»، آدم باسواد و موفقی است. او مهندس هوافضا و هنرشناس است. خودش را در زمینه هنر، صاحب‌نظر می‌داند اما به هنر کلاسیک علاقه دارد و نمی‌تواند با هنر مدرن هیچ ارتباطی برقرار بکند. اصلاً هنر مدرن را نمی‌بیند و می‌گوید ما هنر مدرن نداریم. هنر مدرن، توهّم است. این دقیقاً نقطه مقابل درگیری او با کاراکتر دیگر نمایش است. در واقع مارک یک آدم سنتی است که پای عقایدش ایستاده؛ آدمی با چهارچوب‌های خاص خودش که نمی‌تواند بپذیرد چیزی به اعتقادات و باورش به هنر خدشه وارد بکند.

از تجربه تعامل و همکاری با علی‌رضا کوشک‌جلالی بگویید.

علیرضا کوشک جلالی متفاوت‌ترین کارگردانی است که من با او کار کرده‌ام. شاید تمرین‌های پرفشاری که دارد برای بازیگر کمی سخت باشد اما کاملاً بر کاری که می‌کند آگاه است و برای کلمه به کلمه متن، تحلیل و برنامه دارد. مدل تمرین او این‌طور است که خیلی پرفشار و سریع ظرف چند روز کار را از اول تا آخر با میزانسن‌ها و دیالوگ‌ها می‌بندد. بعد وارد مرحله دوم، یعنی ته‌نشین‌شدن دیالوگ‌ها برای بازیگر و مسلط‌شدن روی میزانسن‌ها می‌شود و بعد در مرحله سوم وارد جزییاتی می‌شود که شاید بخاطرش باید ریزبه‌ریز یک پرده دو صفحه‌ای را بیست بار در یک روز بگیریم! او در این پروسه، کارگردان متفاوتی است و من شیوه کارگردانی‌اش را دوست دارم. آورده‌ای که برای بازیگر دارد این است که وقتی نمایش به اجرا می‌رسد، بازیگر ناآگاهانه به جایی رسیده که تماشاگر از دیدنش روی صحنه مرعوب می‌شود. این کاری ا‌ست که کارگردان ناخودآگاه با بازیگر انجام می‌دهد و من از آن خیلی لذت می‌برم. یکی از کارهای دیگر او، این است که وقتی همه‌چیز فیکس شده، بازیگران را آزاد می‌گذارد و می‌گوید هر کاری دوست دارید بکنید! اگر ایده‌های بازیگران در راستای نمایشنامه و ایده‌های خودش باشد، می‌پذیرد. گاهی هم این زرنگی را دارد که ایده‌هایی را از بازیگر می‌گیرد و به کار اضافه می‌کند.

مریم عظیمی