نمایش «کتابخورها» به کارگردانی اسماعیل رحیمی‌سروش پس از دوره‌های اجرایی موفقی که تاکنون داشته این‌بار در کانون پرورش فکری روی صحنه می‌رود. به همین بهانه خبرنگار صبا گفت‌وگویی با سارا بابائی بازیگر این نمایش داشته که در ادامه می‌خوانید.

بازیگری کودک برای شما چگونه آغاز شد؟

من بازیگری را از سال ۸۳ و از دانشگاه آزاد اراک آغاز کردم. یعنی پایه کاری من دانشجویی است هرچند که لیسانسم در زمینه روزنامه‌نگاری بوده است. در دوران دانشگاه همانند پارودی، کمدی، تراژدی، نمایش ایرانی و نمایش‌های جدی، نمایش کودک را نیز  تجربه کردیم. اما به طور جدی نمایش کودک برای من از زمانی که با متن «کتابخورها» مواجه شدم یعنی حدود سال ۹۳ آغاز شد، وقتی که متن در بیست و یکمین دوره جشنواره تئاتر کودک و نوجوان همدان  متن برگزیده جشنواره شد و تصمیم گرفتیم که آن را کار کنیم ضمن اینکه من کتابدار بخش کودک نیز هستم و آنجا نیز با بچه‌ها در زمینه قصه‌گویی و نمایش خلاق کار می‌کنم و مقوله کودک برای من مجموعه‌ای است که موارد ریز و درشت زیادی را در خود جای داده است. برای من جنبه فانتزی کار خیلی برجسته است وحیطه مورد علاقه ام تئاتر فانتزی است که مسلماً در آثار کودک جای مانور بیشتری دارد. در واقع روی کار کودک تعصبی ندارم و هر بخشی در تئاتر  که این تم فانتزی در آن پررنگ باشد برای من جذاب است و دوست دارم که آن را تجربه کنم.

در نقش پردازی کاراکتر منفی در کار نمایش کودک باید به چه جزئیات و نکاتی دقت کرد؟

شخصاً به عنوان بازیگر، نقش منفی برایم جالب‌تر است به خاطر چالش‌های بیشتری که می‌توانم از طریق بازی‌ام منتقل کنم. اینکه کاراکتر منفی را به گونه‌ای بازی کنیم که برای کودک هم جاذبه داشته باشد و هم دافعه و یا ترسی ایجاد نکند که به ظرافت‌های بازی بازیگر برمی‌گردد. بگونه‌ای عمل کنید تا ضمن اینکه کاراکتر ترسناک و منفی است بچه در یک حالت بیم و امیدی نسبت به داستان و نقش قرار بگیرد و نقش برای او کنجکاو برانگیز و جذاب باشد و بتواند با افت و خیزهای آن همراه شود. من سعی کردم که یک بازی فانتزی در این کاراکتر ارائه بدهم تا ضمن کاراکتر منفی بودن شیرینی‌هایی نیز برای مخاطب داشته باشد و با توجه به بازخوردی که از مخاطب داشتم فکر می‌کنم که تا حدود زیادی توانسته‌ام موفق عمل کنم.

 معمولاً آثار کودک در دوره‌های متوالی و حتی چند سال ممکن است روی صحنه باشند و تازه نگه داشتن و حفظ طراوت نقش اهمیت بسیاری پیدا می‌کند. لطفا در این مورد بگویید.

درست است که چهارچوب‌های اجرای تئاتر در طول تمرینات مشخص می‌شود ولی هر اجرایی با توجه به عناصری که در آن دخیل است می‌تواند تفاوت‌هایی با اجرای قبل داشته باشد. هیچ وقت دو اجرای تئاتر کاملاً مشابه هم نیستند حال این را در اجراها و سالن‌‌های متعدد و با مخاطبین و پارتنرهای متفاوت در نظر بگیرید. به عنوان بازیگر اگر بخواهم پویایی نقش را حفظ کنم طبیعی است که باید بازی متفاوتی ارائه دهم و چیزی که مثلاً من از بازیگر ایکس دریافت کرده و در مقابل پاسخی که به آن می‌دهم در برابر بازیگر بعدی تکرار نمی‌شود چرا که آنچه دریافت می‌کنم متفاوت است. حتی حال و هوای تماشاگر نیز در این تفاوت و تنوع تاثیر دارد. بنابراین به عنوان بازیگری که از محیط، پارتنر و مخاطبم تاثیر می‌گیرم حفظ این طراوت و شادابی نقش چندان پیچیده نیست و ضمن اینکه به آن قواعد کلی که در طول تمرینات و توافق با کارگردان به آنها رسیده‌ام پایبندم. هر اجرای من می‌تواند متفاوت باشد و این مسئله به پویایی نقش کمک می‌کند.

مریم عظیمی