آزاده صالحی – موزه هنرهای معاصر تهران این روزها میزبان نمایشگاه «چشم در چشم» است که منتخبی از ۱۲۰ اثر ایرانی و خارجی گنجینه موزه را در برگرفته است. این نمایشگاه مشتمل بر آثار نقاشی، مجسمه و عکس از هنرمندان بزرگی چون فرانسیس بیکن، اندی وارهول، آلبرتو جاکومتی، ادوارد مونه، کمال‌الملک، بهمن محصص، ژازه طباطبایی، مارکو گریگوریان، محمود جوادی‌پور، احمد اسفندیاری، پیکاسو، ونگوگ، خوان میرو، مهدی سحابی و… است و به آثار پرتره این هنرمندان مدرن و معاصر اختصاص دارد که با جنبه‌های روانکاوانه به نمایش گذاشته شده‌اند. نمایشگاه «چشم در چشم» (پرتره در هنر مدرن و معاصر) با رویکردی پژوهشی سعی در کنکاش مضامین تصویری مرتبط با پرتره دارد که از ۱۵ مهر ماه در موزه هنرهای معاصر برپا شده و به دلیل استقبال بی نظیر علاقه‌مندان، دانشجویان و هنرمندان حوزه هنرهای تجسمی با اعلام نادره رضایی معاون هنری وزارت فرهنگ تا پایان آذر ماه جاری تمدید شد. نادره رضایی در باره این نمایشگاه گفت: نمایشگاه «چشم در چشم» با استقبال کم سابقه هنرمندان و علاقه‌مندان هنرهای تجسمی و گنجینه موزه هنرهای معاصر، روبه‌رو شده و به همین دلیل نمایشگاه را تا پایان آذر ماه تمدید می‌کنیم. معاون امور هنری افزود: در این روزها موزه هنرهای معاصر شاهد صف‌های طولانی مردم برای تماشای آثار پرتره گنجینه موزه است، امیدواریم با این تمدید علاقه‌مندان بیشتری فرصت داشته باشند تا با فراغت به موزه بیایند. برگزاری این نمایشگاه و تمدید آن فرصتی فراهم کرد تا با مدیرگالری «ویستا» درباره چرایی و دلایل استقبال از این نمایشگاه به گفت‌وگو بنشینیم.

پریسا پهلوان مدیرگالری «ویستا» درباره برپایی این نمایشگاه گفت: طبعا شکل‌گیری چنین نمایشگاهی از جهات مختلف می‌تواند با دستاوردهای تاثیرگذاری در جامعه توام شود. ضمن این ‌که در سالهای اخیر، گالری‌ها از موزه‌ها دور هستند و در این زمینه ضرورت دارد تا ایجاد برنامه‌های مشترک، به کم کردن فاصله میان موزه‌ها و گالری‌ها منجر شود. از این‌ها گذشته، نمایشگاه‌هایی که به دلایل مختلف، در ابعاد وسیع و فراگیر برگزار می‌شوند در جذب مردم نسبت به موزه‌ها تاثیر به سزایی دارند. می‌توان گفت، این نمایشگاه از این نظر توانسته گسست‌های موجود را به پیوند میان موزه و مردم تبدیل کند.

پهلوان اضافه کرد: در عین ‌حال، فصل پاییز و حضور پرتعداد دانشجویان هنر را هم نباید در استقبال از این نمایشگاه نادیده گرفت. هر چند بر این باورم اتفاقاتی از این دست، تنها به شرط تداوم است که می‌تواند تاثیرات لازم را بر جامعه و حیطه هنر معاصر بگذارد و چه بهتر که موزها بستر نمایش فعالیت‌های فرهنگی باشند. البته باید به این مسئله توجه کرد که هنر کشور ما از این جهت نوپاست و سایر موزه‌های دنیا سالهاست که طبق تقویم‌های سالانه به شکل روتین، چنین برنامه‌هایی را دنبال می‌کنند. با این‌ حال استقبال مردم از این نمایشگاه را باید به فال نیک گرفت.