مریم عظیمی– نمایش «سه نمایشنامه از محمد مساوات» که از سه اپیزود کوتاه تشکیل شده همانگونه که از نامش پیداست نوشته سیدمحمد مساوات است و به کارگردانی سجاد تابش در سالن شماره دو تماشاخانه لبخند روی صحنه رفته است. نقش‌های مختلف این سه اپیزود را سجاد تابش، آذین نظری و الهام شفیعی بر عهده دارند. نمایش برشی کوتاه از نقطه عطف سه داستان مختلف است که باور و انتخاب کاراکترها را به چالش می‌کشد. در ادامه گپ‌وگفت خبرنگار صبا با بازیگر این نمایش را می‌خوانید.

نقش‌آفرینی شما در سریال «در انتهای شب» مسلما در خاطر مخاطبان مانده است اما در دو اپیزود این نمایش دو کاراکتر متفاوت را بازی می‌کنید. از تفاوت‌های این دو کاراکتر که در نقش پردازی به آن بیشتر توجه کردید بگویید.

در اپیزود اول این نمایش نقش پرستاری به نام آبان را بازی می‌کنم و در اپیزود آخر نقش زنی به نام هانا که مترجم زبان آلمانی است. مثل هر اثر دیگری در این دو نمایشنامه هم بر اساس موقعیتی که طراحی شده و بر اساس دیالوگ‌ها و برخوردی که کاراکترها با موقعیت دارند به شناخت از کاراکترها ‌رسیدم. با توجه به فرصت کوتاه هر اپیزود، برای بازی کردن این کاراکترها باید موقعیت‌ها به درستی هر چه تمام‌تر درک می‌شد. کاراکترهایی که من بازی می‌کنم به نسبت موقعیتی که تجربه می‌کنند هر دو بسیار مضطرب هستند و باید خودشان را از موقعیتی که برایشان پیش آمده نجات دهند و برای من خیلی مهم بود که تلاش کنم این دو کاراکتر را از هم تفکیک کنم. کاراکتر اپیزود اول یعنی آبان را کم سن و سال‌تر و کم تجربه‌تر در نظر گرفتم و تلاش کردم اضطرابش بیرونی‌تر باشد و ویژگی‌هایی را برای بیان و بدنش در نظر گرفتم. برای نقش هانا نیز اضطراب و تنش درونی‌تری را در نظر گرفتم، در واقع می‌خواستم که او بالغانه‌تر رفتار کند. در همین راستا تلاش کردم زن جا افتاده‌تری از خود به نمایش بگذارم که امیدوارم این اتفاق افتاده باشد و این دو کاراکتر برای مخاطب تفکیک پذیر بوده باشد.

آیا بازی رئالیسی در تئاتر با توجه به اینکه در مدیوم تئاتر مخاطب تک تک اجزا و حرکات بازیگر را می‌بیند سخت‌تر است؟

به نظرم بازی رئال در تئاتر می‌تواند سخت‌تر باشد به دلیل اینکه مخاطب به شما بسیار نزدیک است و شما می‌توانید به سادگی لو بروید. باید حضور تمام و کمال داشته باشید و این حضور صد درصدی است که باعث می‌شود مخاطب با شما همراه شود. بنابراین کارتان سخت‌تر خواهد بود و همانقدر که سخت‌تر است لذت بخش‌تر هم هست. در سینما شما می‌توانید تکرار و برداشت‌‌های مختلف داشته باشید و از ترفندهای سینمایی مختلف برای بازی شما استفاده شود اما از آنجایی که در تئاتر به صورت بی‌واسطه با مخاطب روبرو هستید کارتان سخت‌تر است. در عین حال وقتی در تئاتر با تمرین، تمرکز و حضور به نقش دست پیدا می‌کنید لذتش چند برابر می‌شود.