مریم عظیمی– «حدود ۱۳ کیلوگرم» در جشنواره منطقه‌ای سینمای جوان مشهد رونمایی شد و جایزه بهترین کارگردانی و جایزه بهترین بازیگر زن را گرفت، پس از آن مستقیم به جشنواره فیلم کوتاه تهران آمد و مورد استقبال قرار گرفت و حال به جشنواره فیلم فجر رسیده است. با کارگردان این اثر گفت‌وگو کرده‌ایم.

ایده فیلمنامه «حدود ۱۳ کیلوگرم» چگونه شکل گرفت؟

ایده این اثر از یک عکس شکل گرفت. عکسی از یک شکم پر از خط و خطوط که می‌تواند دلایلی مانند چاقی، تغییر وزن، زایمان و یا هر چیز دیگری داشته باشد و در اصطلاح پزشکی استریا نامیده می‌شود بر اساس این تصویر شروع به فکر، تحقیق و ایده پردازی کردم و احساس کردم جدای از آنکه به بدنمان اهمیت کافی نمی‌دهیم در جامعه و اطرافمان حال چه فضای مجازی باشد چه رسانه و صنعت مد با نوعی از الگوسازی مواجهیم که معتقد است انسان‌ها باید به یک ایده‌آلی برسند تا مورد تایید دیگران قرار بگیرند بنابراین ما مدام خودمان را مقایسه می‌کنیم و هیچگاه از خودمان راضی نیستیم. بر همین اساس احساس کردم مسئله چاقی بهترین مورد در این زمینه است که می‌تواند نمود عینی داشته باشد. امروز درست مثل زمانی که مردم به رینو پلاستی و جراحی بینی روی آورده بودند که همچنان هم ادامه دارد، جراحی لاغری و اسلیو معده انجام می‌شود تا به شکلی ایده‌آل که مورد تایید دیگران است برسند هر چقدر جلوتر رفتم و با تحقیقاتی که در کلینیک‌های جراحیِ لاغری و زیبایی انجام دادم متوجه شدم که از دختر و پسرهای نوجوان گرفته تا افراد مسن برای انجام این جراحی مراجعه می‌کنند درحالیکه این جراحی برای چنین افرادی هم مزایا و هم مخاطراتی به همراه دارد. حال قصه فیلم ما در مورد زنی است که دچار چاقی مفرط است و همسرش به همین علت او را ترک کرده و زن برای اینکه به جامعه بازگردد و از این عدم اعتماد به نفسی که درگیرش است رها شود و مورد تایید قرار بگیرد تصمیم می‌گیرد که عمل جراحی انجام دهد. اما عمل‌های جراحی اسلیو و مشابه آن هزینه بالایی می‌برند و برای اینکه بیمه بخشی از هزینه این عمل را تقبل کند باید bmi بدن فرد حداقل به عدد ۴۰ برسد مسئله‌ای که باعث می‌شود برخی از متقاضیان این عمل جراحی مجبور شوند وزنشان را از آنچه که هست نیز بالاتر ببرند یعنی همان مسئله‌ای که کاراکتر قصه ما نیز با آن درگیر می‌شود. ولی وقتی با افرادی شبیه خودش مواجه می‌شود خودش را با آنها مقایسه می‌کند می‌بیند که فقط جراحی کافی نیست و قدم اول پذیرش خود است و اینکه خودش را قلباً دوست داشته باشد حال اینکه در ادامه چه تصمیمی می‌گیرد را بر عهده مخاطب گذاشتیم و حکم نکردیم. در واقع این اثر فقط تلنگری نسبت به وضعیت آدم‌ها، جامعه و نگاه ابزاری که به این قضیه وجود دارد، است.

برای اکران عمومی اثر پس از جشنواره برنامه‌ای دارید؟

برنامه‌ای که ما داریم این است که بتوانیم در گروه سینمایی هنر و تجربه و در باکس فیلم‌های کوتاه این فیلم را نمایش دهیم تا مخاطب عام و مخاطبی که جشنواره فیلم کوتاه را نمی‌شناسد نیز این فرصت را داشته باشد که با چنین داستان‌هایی که ممکن است شخصی در بین اطرافیان و یا حتی خانواده‌اش درگیرش باشد مواجه شود و بتواند کمکی کند. در واقع این اثر می‌خواهد ما را وادار به تفکر و اندیشه بیشتر در مورد مسائل خودمان و دیگران بکند.