مریم عظیمی– فیلم «آبستن» اثری به کارگردان محمد و مصطفی تنابنده است و به قصه چند جوان و مصائبی که در راه خروج از کشور با آن رو به رو می‌شوند می‌پردازد. این دومین فیلم بلند محمد تنابنده پس از فیلم «تدفین» است که به صورت کارگردانی مشترک با برادرش ساخته است. عباس غزالی، سوگل خلیق، توماج دانش بهزادی، رها خدایاری، مجتبی شفیعی، تیما تقی‌زاده، عماد درویش و ملیسا چوپانی در آن نقش‌آفرینی کرده‌اند. آبستن را می توان یکی از فیلم های خاص جشنواره چهل و سوم به حساب آورد؛ چرا که تجربه دوباره فیلمبرداری پلان-سکانس است. پیش از این، فیلم «ماهی و گربه» هم چنین ایده‌ای در اجرا داشت و فیلم «قاعده تصادف» هم از ترکیب چند پلان‌سکانس ساخته شده بود. فیلم مصطفی و محمد تنابنده، احتمالا از فیلتر مشاوره برادرشان محسن عبور کرده و این اتفاق با توجه به آشنایی خوب محسن تنابنده با فرآیند فیلمنامه می‌تواند یک امتیاز برای این اثر باشد. در ادامه گفت‌وگوی خبرنگار صبا با بازیگر این فیلم را می‌خوانید.

در این فیلم نقش مهری را بازی می‌کنید در مورد این نقش و نحوه نزدیک شدن‌تان به این کاراکتر بگویید.

کاراکتر مهری قصه را بسیار دوست دارم. در واقع تنهایی مهری را دوست دارم … وقتی فیلمنامه را خواندم سکوت مهری و هیاهوی شخصیت‌های قصه برایم جذاب بود، در صحبتی که برای فصل ماهی سفید داشتیم نیز خدمت شما عرض کردم که ویژگی‌های نقش برایم بسیار مهم است جدا از اینکه در درجه‌ اول فیلمنامه باید قابل تحسین باشد. خب من شناختی از مهری نداشتم و زیست مهری هم تشابهی به زیست من نداشت، باری که بر او دوش می‌کشید، تنها بودنش در آن هیایو، چنگ زدن برای حفظ کردن، پنهان کردن درد خود و در نهایت تصمیمی که باید بگیرد ویژگی‌ها و موقعیت‌هایی بود که باید مورد توجه قرار می‌دادم و چالش‌های درونی این شخصیت، جستجو و کشف کردن‌هایی که در طول قصه می‌بینیم برایم جذاب بود، مهری تنهاست… من باید مهری را می‌شناختم بنابراین برای خودم از مهری می‌نوشتم، از خاطراتش، آرزوها و غم‌هایش و از عشقی که داشت… من خواب مهری را هم می‌دیدم.

همکاری با یک کارگردان جوان در دومین اثر سینمایی‌اش چگونه بود؟

هر کسی نقطه صفر و نقطه شروعی دارد البته نمی‌توانم بگویم این مسئله هیچ اهمیتی برایم ندارد اما در وهله اول دریافتی که از مواجهه با کارگردان دارم و مهمتر از آن زمانی که فیلمنامه را می‌خوانم و می‌بینم که استراکچر درستی دارد و در آخر کارگردانی که می‌داند چه می‌خواهد همه و همه عواملی هستند که باعث می‌شوند اطمینانم جلب شود. متاسفانه من از آقای تنابنده کاری ندیده بودم اما شوق‌شان و اینکه علمش را داشتند و می‎‌دانستند که از کار چه می‌خواهند به من اطمینان خاطر می‌داد علاوه بر این با آقای تنابنده در مورد مهری خیلی صحبت می‌کردم. ایشان هم به حق راهنمای بسیار خوبی بودند و صبورانه و با تحلیل درست به تمام سوالات من پاسخ می‌دادند.

با توجه به اینکه لوکیشن در شهر انزلی بود و اثر به صورت سکانس پلان کار شده آیا با چالش خاصی مواجه بودید؟

به به از آن تالاب انزلی… در ابتدا بگویم که سرویس‌مان قایق بود و جاده‌ تالاب انزلی، هوای سرد، دیدن صبح به صبح پرندگان روی تالاب و دیدن اسب‌های وحشی در منظره‌ رو به روی لوکیشن باعث می‌شد سختی‌ها و سرما را فراموش کنی. اما سکانس پلان بودن برای من یکی از جذابیت های این فیلم بود، می‌دانید که بسیار اهل چالش هستم. من با هیچکدام از بازیگران «آبستن» افتخار همکاری نداشتم و در این جنس و سبک از فیلمبرداری هماهنگ و مسلط بودن بسیار مهم است. ما قبل از شروع ضبط حدود یک ماه دور‌خوانی و حدود ۱۵ جلسه تمرین با دوربین در لوکیشن داشتیم. سکانس پلان به مسابقه دو می‌ماند که اگر بایستی و توقف کنی بازنده خواهی بود منتها بار مسئولیت بیشتری دارد چون اگر تو بایستی بقیه نیز باید بایستند و همه چیز باید دوباره از ابتدا آغاز شود. بنابراین در این سبک از فیلمسازی و بازیگری، هماهنگی و همدل و مسلط بودن اهمیت بسیار دارد و بسیار مهم بود که ما یعنی بازیگران و همه عوامل کار چگونه یکدیگر را حمایت کنیم چیزی که متاسفانه امروز بیشتر در حد حرف و ادعا باقی مانده و درک نمی‌کنم که چرا من نوعی نباید از اتفاق خوبی که برای همکارم افتاده خوشحال شوم! امیدوارم این حس همدلی و حمایتگری بیشتر شود.

سخن پایانی

از یکایک عوامل فیلم که صبوری و تلاش بسیار کردند تا این پازل شکل بگیرد ممنونم چون سکانس پلان اصلا شوخی بردار نبود و آقای عاطف امیری مدیر فیلمبرداری کار به حق کار بسیار دشوار و هنرمندانه‌ای را به پایان رساندند. برای ساخت این فیلم زحمت بسیاری کشیده شده است و امیدوارم اتفاق‌های در خوری برای آبستن رقم بخورد .