سمیه خاتونی– «لولی» اولین تجربه کارگردانی سینمایی رضا فرهمند به تهیه‌کنندگی جلیل اکبری صحت است فرهمند پیش‌تر با مستندهایی چون «زنانی با گوشواره‌های باروتی»، «نت‌های مسی یک رؤیا» و «آزادی»توانسته بود در ادوار مختلف جشنواره فیلم فجر حضور یابد. اکنون وی با فیلم بلند «لولی» در چهل و سومین دوره جشنواره فیلم فجر حضور دارد. رضا فرهمند فیلمنامه این اثر را با همکاری امیر اطهر سهیلی نوشته و بازیگرانی چون، داریوش امینی، ژیلا آل‌رشاد، محبوبه سلطانی، نرگس هزاره، حسن عابدی، محمد محمدی در فیلم ایفای نقش داشته اند. در ادامه گفت‌وگوی خبرنگار روزنامه صبا با تهیه‌کننده این اثر که امروز در سانس اول سینمای رسانه‌ها در برج میلاد اکران می‌شود، می‌خوانید.

با توجه به سابقه شما در تهیه‌کنندگی آثار، کاملا مشخص است که شما از آن دست تهیه‌کنندگانی هستید که آثار ویژه و خاصی را برای ارائه دنبال می‌کنید، با این وصف فیلم «لولی» چه خاصیت ویژه‌ای داشت که تهیه‌کنندگی آن را پذیرفتید؟

اعتقادم این است که هر آنچه که در سبد محصولات سینمایی ایران است، همه فیلم‌های خوبی هستند و هر فیلمساز در واقع بهترین اثری را که ماحصل نگاه و تجربه ویژه‌اش هست را ارائه می‌دهد. من یکی از محصولات گسترده سینمای ایران را به همراه گروهی دلسوز آماده کرده‌ام و این فیلم می‌تواند به مثابه زاویه‌ای جدید در سینمایی ایران، جریان ساز باشد و به سینمای ایران کمک کند. ویژگی فیلم لولی در گرو، تیم خلاق پدیدآورندگانش است. از تولید فیلمنامه تا اجرا،  و اساسا از آن دست فیلم‌هایی است که به دنبال موضوعاتی است که از سوی رسانه‌های رسمی تعقیب و دنبال نمی‌شود. این گونه فیلمسازی هم کار سخت و هم کار آسانی است، سخت به دلیل اینکه مخاطب را مجاب کند که به این موضوعات فکر کند و کار آسانی است از آن جهت که وقتی مخاطب با اثر همراه شد، موضوع برایش جدی و حیاتی می‌شود و به آسانی با فیلم همراه و هم قدم می‌شود. به نظرم مشکل اصلی در ساخت اینگونه آثار این است که عمده مخاطب امروز سینما تک فاز شده است و عموما یا به دنبال اثر کمدی و یا ارگانی است، البته در اینجا منظورم از جامعه، مردم نیستند، منظورم به زنجیره و چرخه‌ای است که در روند تولیدی سینما موثر هستند. مخاطب به دلیل کانالیزه شدن برخی اکران‌ها‌ و سینمای کمدی راهش را گم کرده است و کمبود فضا برای سینمای مستقل، سلیقه‌اش را دچار تغییر و تحریف کرده است. سینمای مستقل در این بین کم بضاعت است، نیازی که فیلمسازان مستقل به اکران دارد، در آثار ارگانی کمتر است، چرا که عموما از اسپانسرهای خوبی برخوردارند و نیازشان برای درآمد از اکران عمومی کمتر است. این مسائل سبب شده در سینمای مستقل ایران، دشوار باشد.

 برای این اثر چه موفقیت‌هایی را در آینده متصور هستید، آیا به حضور در جشنواره‌های بین‌المللی فکر می‌کنید یا اکران مردمی؟

موفقیت اثر به شانس و مجموعه‌ای از تعاملات رسانه‌ای اثر بستگی دارد و مشخصا منتظر هستیم که ببینیم این اثر در مواجهه با مخاطبان جشنواره چه انعکاسی را خواهد داشت. بیشترین نیاز ما این است که مخاطب داخلی بتواند مثل سابق با سینمای مستقل ایران ارتباط خوبی برقرار کند. ما فکر می‌کنیم بزرگترین چیزی که الان مورد نیاز ما هست و در این حوزه بسیار به آن امیدواریم این است که مخاطب داخل هم بتواند مثل قدیم با فیلم و سینمای ایران در حوزه سینمای مستقل ارتباط برقرار کند.

سبک و منش کارگردانی رضا فرهمند را به چه کارگردان ایرانی و یا خارجی نزدیک می‌دانید؟

سبک و سیاق رضا شبیه به خودش است. یعنی در حوزه فیلم مستقل می‌توان گفت که رضا فرهمند فیلمسازی است که مشابهش در سینمای ایران نیست. البته کارگردان‌های دیگر نیز درحال ایجاد ساختارهای مختلف و بهینه هستند. رضافرهمند در حوزه کاری خود جزو کارگردانهای خلاق‌ها و کسانی است که بسیار خوب کار می‌کند و مدیوم سینما را میشناسد او متناسب با فیلم‌نامه و داستان روایی یک طراح کارگردانی ویژه و خاص در فیلمسازی دارد. دکوپاژهای او همه متناسب با سبک فیلمسازی‌اش است، به نظرم خوانش او از سینما، معرف سبک مولف خودش است که وامدار از نگاه خودش به سینماست.