مریم عظیمی _ نمایش «خونه مادربزرگه» به نویسندگی و کارگردانی محسن آزاد که از دهه ۸۰ وارد تئاتر شده و آثاری چون «معرکه در معرکه»،  «کروکودیل»، «نا آرام‌سایشگاه» و  «قصه شبنم» را در کارنامه خود دارد با بازیگرانی مانند امین اکبری نصب، سهیل ملکی، مصطفی ایزدی، امیر عدل‌پرور، سودابه جعفرزاد و … در تالار سایه تئانر شهر روی صحنه رفته است. این نمایش که اقتباسی از برنامه تلویزیونی و عروسکی «خونه مادربزرگه» به کارگردانی مرضیه برومند است در سبک سوررئال و دلهره آور اجرا می‌شود. در ادامه گپ و گفت خبرنگار صبا با بازیگر این نمایش را می‌خوانید.

مخمل یکی از خاطره انگیزترین کاراکترهای عروسکی دهه ۶۰ است. با توجه به این بعد نوستالژی چه تغییراتی روی این کاراکتر اعمال کردید؟

از آنجایی که نقش مخمل نقش یک گربه است و این کاراکتر ویژگی‌ها و حرکات یک گربه را دارد من سعی کردم با توجه به اینکه خودم نیز یک گربه دارم به حرکات و عادت‌های گربه‌ها بیشتر توجه کنم و یک سری از این ویژگی‌ها را در بازی‌ام بگنجانم و با توجه به خاطره‌انگیز بودن نقش مخمل آن خودخواهی و تنبل بودنش را نیز در بازی لحاظ کردم. اما مخمل این نمایش دیگر آن مخمل «خونه مادربزرگه» نیست. او تغییر کرده است و کاراکتر دیگری را از خودش نشان می‌دهد هرچند که در «خونه مادربزرگه» کمی بد اخلاق بود اما تا این حد کاراکترش تاریک نبود و ما در این نمایش با توجه به اتفاقاتی که در متن می‌افتد این بعد تاریک و بدجنس کاراکتر را پررنگ‌تر کردیم.

وقتی در آثار بزرگسال می‌خواهیم آن انتزاع و فانتزی کاراکتر حیوانی را نشان دهیم در خطر این هستیم که اثر به سمت نمایش کودک و نوجوان کشیده شود. برای اجتناب از این مسئله بیشتر به چه مولفه‌هایی دقت کردید؟

در این رابطه ما از ابعاد و ویژگی‌های انسانی که به کاراکترها دادیم استفاده کردیم ویژگی‌هایی مثل منفعت طلبی و طمع که باعث می‌شد این کاراکترها از ویژگی‌های کاراکترهای مخصوص کودک و نوجوان دور شوند. به خصوص با توجه به قصه تلخی که در نمایش داریم و اتفاقاتی که از اواسط نمایش به بعد می‌بینیم فضایی ایجاد می‌شود که به هیچ عنوان کار به سمت آثار کودک کشیده نمی‌شود و کاملا فضای نمایش بزرگسالان را دارد.

در سال جدید به عنوان فعالین عرصه تئاتر چه توقعاتی از مسئولان مربوطه دارید؟

واقعا از شرایط امروز تئاتر خیلی متاسف و متاثر هستم و کار کردن واقعا برای بازیگران و کارگردانان تئاتر بسیار سخت شده است و به نظر می‌رسد که سیاست‌ها به شکلی چیده شده که تئاتر کار نشود. ما بازیگران و کارگردانان تئاتر چه از لحاظ اقتصادی و چه مسائل دیگر تحت یک فشار فزاینده هستیم و با مشکلات بسیار زیادی یک تئاتر را روی صحنه می‌بریم. من در شرایط مختلف و ناملایمات اجتماعی و سیاسی حتی در دوره کرونا هم نمایش روی صحنه داشتم ولی امروز تئاتر ما به سمتی رفته که مخاطب فقط به دنبال آثار کمدی است و اصلاً نمی‌خواهد فکر و اندیشه کند و این مسئله به مشکلات اجتماعی که امروز در این مملکت داریم باز می‌گردد اما مسئولان هیچ فکری در این رابطه نمی‌کنند و کاری انجام نمی‌دهند و به نظر می‌آید که نمی‌خواهند کاری انجام بدهند و ظاهرا خوشحال‌تر خواهند بود اگر ما کار نکنیم اما این را باید بدانند که تمام زندگی و عشق ما تئاتر است و هر اتفاقی که بیفتد ما ادامه می‌دهیم و کار می‌کنیم ولی واقعاً باید برای این وضعیت و جامعه تئاتری فکری کرد.